Een weekje Kenia, een weekje anders..

Na een lange, maar zeer prima reis komen we aan op Nairobi airport. Hier worden we netjes opgewacht door Martin. Ik heb altijd al eens opgewacht willen worden door iemand met een bordje.. Op het papier dat Martin voor ons ophoudt staat: "Mill Hill'. Martin brengt ons naar het guesthouse en hier staat Ko op ons te wachten. Ko is een Nederlandse man die al 41 jaar in Afrika woont. Hij brengt ons naar onze kamers en slapen nog 1 nachtje alleen.
Voor we naar bed gaan nemen we allebei nog een lekkere douche. Helaas voor ons was deze douche de eerste koude douche in een reeks vol koude douches, waar vooralsnog geen einde aan lijkt te komen.

De volgende ochtend stappen we in de bus naar Kisumu, De reis gaat zo'n 7 uur duren, maar we hebben gelukkig meer beenruimte dan in het gemiddelde vliegtuig. Waar ik de eerste uren nog met veel interesse uit mijn raam keek, heb ik de volgende uren behoorlijk wat geslapen.
Vandaag hebben we ook onze eerste ervaringen met plasgaten. En nee, niet die ene die alle vrouwen al van zichzelf hebben, maar die gaten in de grond waar je goed voor moet kunnen mikken. Gelukkig ben ik een geoefende wildplasser, dus het gaat me best goed af!

Na 6,5 uur rijden komen we in Kisumu aan en stuur ik Joab een sms dat we er zijn. Tien minuten later komt hij dan ook aangereden. Normaal duurt de busreis langer, hij was dan ook verrast dat we er al waren.
Snel rijdt hij met ons langs de United Mall om ook zijn vrouw te ontmoeten. zij staat buiten het winkelcentrum met een kraampje (lees: partytent) waar zij kleding, tassen en sieraden verkoopt. Deze spullen worden voornamelijk bij TEMAK (ons project dus) gemaakt. We doen wat boodschappen voor de eerste avond en worden hierna door Joab naar de compound gebracht. Het is nog een eindje rijden met hier en daar wat hobbels en kuilen. Na ongeveer 20 minuten zien we het bordje "City of Hope' in het donker verschijnen. De bewaker van de compound, soldier, doet het hek voor ons open. Wow hij heeft een enorme speer!!
Ons huisje voor de komende drie maanden is dikke prima! We hebben een koelkastje, magnetron en twee kookpitjes. Behoorlijke luxe dus. En wat waren wij blij met een normale wc! We hoeven dus niet meer te hurken en ik hoef voorlopig niet te testen of ik ook kan poepen boven een gat. Nice..

De volgende dag zijn we door de zoon van Joab, Barry opgehaald om nog wat boodschappen te doen. We hebben heel wat nodig; simkaarten, een kussen, eten en drinken. Barry zelf lijkt het iets minder leuk te vinden om met ons op pad te gaan, hij geeft tussen neus en lippen door aan dat hij zijn werk moet laten liggen om met ons boodschappen te doen. Ik heb geen medelijden met hem, volgens mij heeft hij het prima. Plus wij zijn fantastisch om een dagje mee door te brengen ;-).


's Avonds gaan we dan voor het eerst zelf koken. Marloes heeft in de supermarkt kip meegenomen en we gaan beginnen aan de rijst met groente en kip. Helaas voor ons is de diepvriskip geen kipfilet, maar een hele kip. Iedereen die mij goed genoeg kent, weet dat ik al moet kokhalzen bij het idee dat ik hierin moet snijden. Marloes houdt er ook niet van, maar begint diehard in de kip te hakken. Uit zijn anus komt ineens een zakje met stukjes vlees erin. Ik kijk ernaar en het idee dat dit zijn organen zijn schiet in mijn hoofd. Kokhalzend draai ik mijn hoofd maar weer om. De kip zelf is inmiddels doormidden gesneden, maar helaas voor haar weer terug in de zak gestopt. Dag kip, hallo knakworstjes. Het was best lekker!

Donderdag hebben we onze eerste dag op het project. We hoeven hier alleen maar voor naar beneden te lopen, dus dat is fijn. Het gaat allemaal nog enorm onwennig en de studenten zeggen niet zoveel. De leraren van de verschillende afdelingen zijn aan ons voorgesteld en zij stellen ons op hun beurt voor aan de studenten. We hebben vandaag in ieder geval geleerd hoe we een ouderwetse Singer moeten gebruiken. Dus mam, wees trots :-P.

Zaterdag hebben we met de andere vier meiden afgesproken. Zij zitten ook in Kisumu, maar meer richting het centrum. Het is een half uurtje rijden met de Matatu. Dit is een minibusje waar je soms wel met 19 man in gepropt zit. We spreken af bij Het Kisumu hotel, waar je voor 250 shilling mag zwemmen. 1 euro is ongeveer 114 shilling. Je voelt je de hele dag enorm rijk, maar je 10.000 shilling is er zo doorheen.
's avonds gaan we dan voor het eerst stappen in Kenia. We zijn al gewaarschuwd, maar je weet niet wat je meemaakt. Alle mannen willen met je dansen en luisteren niet zo heel goed naar het woord "nee". Toch zitten ze niet aan je, dus dat is fijn. De Kenianen dansen behoorlijk intiem met elkaar, eigenlijk is het gewoon smerig. Overal waar je kijkt staat wel een vrouw voorover gebukt en wordt heerlijk gedaggerd. We slapen deze nacht bij de meiden op de compound omdat zij dichter bij de stad wonen en het 's avonds laat niet veilig is om zo ver te reizen. Hier worden we weer geconfronteerd met de armoede. Waar wij een wc en een douche in onze woning hebben, hebben zij een plas- en poepgat en een douche die buiten is. Marloes en ik beseffen ons maar weer eens goed dat we geluk hebben hier bij de City of Hope.


Ondanks het langzame leventje hier, was het een intensieve week voor mij. Wat is dit wennen zeg. Overal om je heen zitten sloppenwijken en het is moeilijk te geloven dat er ergens in Kenia nog 'normale' huizen staan. Het is voor mij ook best lastig dat je nergens zomaar heen kunt. Om een uurtje of 7 wordt het al donker en is het niet fijn om op straat te zijn. Thuis in Nederland, ben ik gewend om altijd lekker op pad te zijn en van alles te doen. Dat ga ik toch wel missen. Maar voor nu, lekker genieten!!

Kwaheri!!