Met één been op een steen, met één been in de goot

Wow, er is alweer een maand voorbij! In deze maand hebben we al erg veel, maar eigenlijk niet zoveel gedaan.
Op het project waar Marloes en ik zijn, is niet veel te doen. Het project is voor jonge moeders die hier lessen kunnen volgen. Zij volgen lessen in tailoring en hair. De eerste paar keer is het leuk om haren te vlechten, maar dit is erg snel saai. We willen iets doen! Gelukkig hebben we op de dinsdag sport en op de woensdag peertalk met de meiden, maar dit zijn ook maar 3 uurtjes in de week. We proberen onszelf maar een beetje te vermaken met ritjes naar de supermarkt en het doen van onze was.(Ja moeder, alles op de hand!)
Vorige week hebben we een gesprekje gehad met de directeur. Wat kunnen we hier nou doen? Want ja, we hebben toch echt een hele bups opdrachten vanuit school meegekregen. Na een uurtje kletsen zijn we eruit: we gaan de jonge moeders leren over health care en child care. Samen met de zuster gaan we wat lessen geven over bijvoorbeeld hygiëne. Ook gaan we binnenkort naar de vrouwengevangenis en een basisschool. Het zal jullie niet verbazen dat ik heel erg veel zin heb om naar de gevangenis te gaan!

In de weekenden zijn we wel lekker druk! We hadden van te voren niet verwacht dat we de andere meiden zo vaak zouden zien. We zien elkaar elk weekend en proberen dan echt toffe dingen te doen. We zijn afgelopen weekend naar Kakamega forest geweest. Dit is het laatst overgebleven stukje regenwoud van Kenia. We hebben zaterdagavond een kleine wandeling gemaakt en zondagochtend (lees: 4.45 uur vertrokken) een lange. Wat een pittige wandeling zeg! Iedereen die mij goed genoeg kent, weet dat ik een conditie heb van een spruitende aardappel. Gelukkig komen we net op tijd aan boven op de berg. De zon begint al iets op te komen en jezus dit is gaaf! En wat is Nederland toch ongelooflijk plat. Na een heerlijke pauze om te genieten van de opkomende zon, vertrekken we weer bergafwaarts. Een klein stukje naar beneden gaan we eerst een grot in. Ik hoor nog zo de mevrouw van het reisziekenhuis zeggen: “zolang je maar geen vleermuisgrotten in gaat”. Het is een klein grotje met jawel: vleermuizen. Die rotbeesten weten precies waar je bent, maar vliegen toch eerst recht op je gezicht af. Het resultaat: 6 gillende wijven. Toen we de grot weer uitliepen, stapte ik op een grote steen. AU! Keihard door mijn enkel. Ik voelde een pats en werd gelijk misselijk. Meteen mijn schoenen iets steviger gestrikt en hoppa weer de berg af. Onderweg hebben we veel mooie vogels, maar ook apen gezien. In het echt is het zooooveel cooler dan in de Apenheul!
Na een mooie rit op de pikie pikie en in de matatu zijn we dan weer lekker ‘thuis’ aangekomen. Nadat ik mijn schoenen heb uitgetrokken, wordt mijn voet steeds dikker, stijver en pijnlijker. Ik besluit om de dag erna maar even langs het ziekenhuis te gaan.

Joab, de directeur, wil me wel naar het ziekenhuis brengen. In het ziekenhuis aangekomen moet je je eerst registeren. Je krijgt zo’n mooi ziekenhuisbandje met je naam erop, om je pols. Ik hops op één been van de ene balie naar de andere, tot er gelukkig ineens een rolstoel voor me staat. Nadat mijn bloeddruk en temperatuur zijn opgemeten, moet ik eerst betalen voor het consult, hierna word ik in een soort behandelkamer gezet. Zo’n drie kwartier later komt de dokter eindelijk. Ze kijkt even naar mijn enorme voet en zegt dat ik röntgenfoto’s moet. Wederom word ik naar de balie gereden om te betalen voor de foto’s. Dan door naar de röntgenafdeling. Het wachten is hier gelukkig niet zo lang. Alhoewel, zodra de foto’s genomen zijn zegt de beste man: ”de resultaten zijn over drie kwartier wel binnen”. Na wat friet en een cola, rijdt Marloes me weer terug naar de röntgenbalie. Niet gebroken!! Nu moet ik van mevrouw de dokter langs de apotheek om een zalfje en tabletten te halen. Eerst weer even dokken en dan met zalf naar de zuster. Dat pokkewijf vindt het nodig om de zalf eens lekker goed in mijn voet te masseren. Van de pijn begin ik maar hysterisch te lachen en trap ik de bitch bijna in haar gezicht. Vier uur later en 2 röntgenfoto’s rijker, staan Marloes en ik weer buiten. Inmiddels kan ik alweer lekker hopsen op mijn beide benen.

Nu maar eens zien waar mijn twee benen nog allemaal heen mogen hopsen de aankomende weken.